| วาบลมหายใจ |

วิเชียร ไชยบัง             ผมกลัวการวาดรูปมาตั้งแต่เรียนชั้นประถม ประหม่าที่จะแต้มสี ลงไปบนรูป. ซึ่งเด็กในโรงเรียนส่วนหนึ่งประเทศเราคงมีประสบการณ์คล้ายผม ชั่วโมงศิลปะมีอย่างน้อยนิดในหลักสูตร และ ด้วยความอัตคัดของโรงเรียนบ้านนอกครูมักจะวาดรูปไว้บนกระดานดำแล้วให้พวกเราลอกตาม ผมจำภาพอันตราตรึงนั้นได้เสมอตราบจบวันนี้หรืออาจทั้งชั่วชีวิตนี้ ภาพใหญ่บนกระดานดำ วาดด้วยชอร์กเป็นภาพทิวทัศน์ ที่มีภูเขาสองลูก มีแม่น้ำแหกลงมาจากกลางภูเขา เหนือภูเขาสองลูกก็มีดวงอาทิตย์แดงฉานส่องแสงจ้าสาดรังสีเป็นเส้น ข้างลำน้ำเป็นกระท่อม ที่มีลอมฟาง และมีต้นมะพร้าวสองต้นที่มีลูกเป็นพวง เราต้องว่าตามนั้นให้ทันในชั่วโมง ครูยังเร่งให้เราใครเสร็จก่อนไปตรวจก่อน ผมมักได้คะแนน 6 เต็ม10 กอปรกับความเชื่อของพ่อแม่ที่ว่า งานวาดรูปเป็นงานของพวกศิลปิน เป็นพวกที่เรียนวิทย์เรียนคำนวณไม่เก่ง เป็นงานที่ไม่ได้อยู่ในกระแสความต้องการของพ่อแม่ จนมีคำพูดติดปากว่าพวกศิลปินไส้แห้ง วิเชียร  ไชยบัง   ภาพจากเว็บ The Cloud  https://readthecloud.co/  ...

O-net กับ ต้นสักทองที่ปลายนา ผมวาดภาพนี้ เพราะชายวัยทึนทึกคนหนึ่ง เขาเคยเรียนจบชั้นมัธยมต้น ร่างกายโตพอที่จะบากหน้าเข้ากรุงเพื่อหางานทำ ออกแรง ขายแรง อยู่หลายปีจนอ่อนแรง ยกธงยอมแพ้แล้วกลับบ้านนอก เดินย่ำอยู่บนที่ดินบรรพบุรุษเพื่อชั่งใจตั้งหลายตลบ กว่าจะปักใจเด็ดเดี่ยวที่จะเป็นผู้เลือกลิขิตชีวิตตนเองด้วยมือและแผ่นหลัง ทั้งน้อมฝากความฝันและความหวัง ไว้กับฟ้าฝน การได้กรำงานนาอันหนักอีกหลายปี ยิ่งทำให้หัวใจและกาย กร้านแกร่ง แต่ไม่วายจะพ้นมือคนซึ่งปรารถนาที่เป็นผู้ปกครอง ผู้คอยหว่านเมล็ดฝัน และโปรยยาหอมไว้บนพื้นดิน วันหนึ่ง คนซึ่งปรารถนาจะเป็นผู้ปกครองก็มีสัญญา ว่าไม้สักทอง เป็นความหวังใหม่บนแผ่นดินอีสาน จะนำพาให้หลุดพ้นจากความจนยาก ...รอ จนแล้วจน จนเล่า 20 ปีผ่านไป แรงกายก็ถดถอย สายตาก็ทื่อทึม ต้นสักที่ปลายนาสูงขึ้น แต่ยังโตไม่ได้ที่ด้วยที่มันโดนดินร้อนแรงปีแล้วปีเล่ากลั่นแกล้งจนดูเป็นไม้แคระแกร็น พวกมันจึงถูกทิ้งร้างให้หลงลืม จากผู้ ปรารถนาที่จะเป็นผู้ปกครอง ชุดใหม่ เมื่อสิ้นหน้านาปีนี้ ไฟจึงถูกจุด เผาความรกเรื้อให้เตียนโล่ง เขาเผาความฝันอันเลือนลางให้เห็นควา...

“ณ พธ ความมีที่สุด” ความไม่มีที่สิ้นสุด เป็นเรื่องน่ากลัว การขยายตัวของจักรภพอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเป็นเรื่องน่ากลัว ชีวิตที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็เป็นเรื่องน่ากลัว ความพะรุงพะรังของชีวิต สิ่งหรือคนพะรุงพะรังอย่างไม่สิ้นสุดก็เป็นเรื่องน่ากลัว   สีอะครีลิกบนแคนวาส 40x60 cm. สีอะครีลิกบนแคนวาส 40x60 cm. สีอะครีลิกบนแคนวาส 40x60 cm. วิเชียร ไชยบัง

การเกิดเจ็บป่วยตาย คือนิทรรศการชีวิต โลกจัดแสดงให้เราได้เรียนรู้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ผมเดินทางไปร่วมงานศพ ในฤดูแห่งความโศกเศร้าและแห้งโหย รถวิ่งผ่านไร่ทานตะวันอันกว้างใหญ่ ซึ่งไม่กี่เดือนที่ผ่านมาทั้งหุบเนินกว้างยาวสุดสายตาแห่งนี้คงเสมือนแดนสวรรค์ ที่ผู้คนแวะเวียนมาชื่นชม ถ่ายภาพ เอิบเปรมสีแสงและรูปเงาอย่างปรีดา อย่างแน่นเนือง แต่ ณ กาลนี้คงปรากฏแต่ความห่อเหี่ยวแห้งแล้ง อ้างว้าง ต่อผู้คน นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตทานตะวัน สำหรับผมพวกเขากลับโชติช่วงงดงามที่สุด เป็นช่วงเวลายิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิต ทานตะวันให้ผลิตผลที่น่าพึงใจแก่ชาวไร่ ให้เมล็ดพันธ์ุเผ่าอันทนงในรุ่นถัดไป ที่สำคัญทานตะวันได้แสดงนิทรรศการชีวิตให้แก่ผม  สีน้ำมันบนแคนวาส 40x50cm. สมบัติของ วราภรณ์ ไชยเดช ผู้บริจาค  สีน้ำมันบนแคนวาส 40x50cm.  สีน้ำมันบนแคนวาส 40x60cm. สมบัติของ พญ.จิรพรรณ จันทวงศ์ ผู้บริจาค  สีน้ำมันบนแคนวาส 40x60cm.  สีน้ำมันบนแคนวาส 40x60cm.  สีน้ำมันบนแคนวาส 40x60cm.  สีน้ำมันบนแคนวาส 40x50 cm.  สีน้ำมัน...

ฝุ่นผงคือดวงดาว ค่ำคืนในชนบทนั้นมืดมิด ..จึงสมควรได้รับแสงดาวแสงเดือนไว้ปลอบขวัญ เห่กล่อมด้วยบทเพลงอันเงียบงัน ..ฝากไว้เป็นของขวัญในอนันตกาล ห่มความงามแห่งความว่าง..พึงพบฝุ่นผงคือดวงดาว ส่วนกายเราเป็นเพียงอณูธาตุ ฝุ่นผงคือดวงดาว สีน้ำมันบนแคนวาส 60x80 cm. สมบัติของ คุณ Xye ผู้บริจาค 50,000.- ฝุ่นผงคือดวงดาว สีน้ำมันบนแคนวาส 60x80 cm. วิเชียร ไชยบัง