วิเชียร ไชยบัง ผมกลัวการวาดรูปมาตั้งแต่เรียนชั้นประถม ประหม่าที่จะแต้มสี ลงไปบนรูป. ซึ่งเด็กในโรงเรียนส่วนหนึ่งประเทศเราคงมีประสบการณ์คล้ายผม ชั่วโมงศิลปะมีอย่างน้อยนิดในหลักสูตร และ ด้วยความอัตคัดของโรงเรียนบ้านนอกครูมักจะวาดรูปไว้บนกระดานดำแล้วให้พวกเราลอกตาม ผมจำภาพอันตราตรึงนั้นได้เสมอตราบจบวันนี้หรืออาจทั้งชั่วชีวิตนี้ ภาพใหญ่บนกระดานดำ วาดด้วยชอร์กเป็นภาพทิวทัศน์ ที่มีภูเขาสองลูก มีแม่น้ำแหกลงมาจากกลางภูเขา เหนือภูเขาสองลูกก็มีดวงอาทิตย์แดงฉานส่องแสงจ้าสาดรังสีเป็นเส้น ข้างลำน้ำเป็นกระท่อม ที่มีลอมฟาง และมีต้นมะพร้าวสองต้นที่มีลูกเป็นพวง เราต้องว่าตามนั้นให้ทันในชั่วโมง ครูยังเร่งให้เราใครเสร็จก่อนไปตรวจก่อน ผมมักได้คะแนน 6 เต็ม10 กอปรกับความเชื่อของพ่อแม่ที่ว่า งานวาดรูปเป็นงานของพวกศิลปิน เป็นพวกที่เรียนวิทย์เรียนคำนวณไม่เก่ง เป็นงานที่ไม่ได้อยู่ในกระแสความต้องการของพ่อแม่ จนมีคำพูดติดปากว่าพวกศิลปินไส้แห้ง วิเชียร ไชยบัง ภาพจากเว็บ The Cloud https://readthecloud.co/ ผมเติบโตขึ้นโดยที่ไม่ได้แยแสต่อศิลปะ ไม่นึกถึงการวาดรูป. วันต่อวัน
O-net กับ ต้นสักทองที่ปลายนา ผมวาดภาพนี้ เพราะชายวัยทึนทึกคนหนึ่ง เขาเคยเรียนจบชั้นมัธยมต้น ร่างกายโตพอที่จะบากหน้าเข้ากรุงเพื่อหางานทำ ออกแรง ขายแรง อยู่หลายปีจนอ่อนแรง ยกธงยอมแพ้แล้วกลับบ้านนอก เดินย่ำอยู่บนที่ดินบรรพบุรุษเพื่อชั่งใจตั้งหลายตลบ กว่าจะปักใจเด็ดเดี่ยวที่จะเป็นผู้เลือกลิขิตชีวิตตนเองด้วยมือและแผ่นหลัง ทั้งน้อมฝากความฝันและความหวัง ไว้กับฟ้าฝน การได้กรำงานนาอันหนักอีกหลายปี ยิ่งทำให้หัวใจและกาย กร้านแกร่ง แต่ไม่วายจะพ้นมือคนซึ่งปรารถนาที่เป็นผู้ปกครอง ผู้คอยหว่านเมล็ดฝัน และโปรยยาหอมไว้บนพื้นดิน วันหนึ่ง คนซึ่งปรารถนาจะเป็นผู้ปกครองก็มีสัญญา ว่าไม้สักทอง เป็นความหวังใหม่บนแผ่นดินอีสาน จะนำพาให้หลุดพ้นจากความจนยาก ...รอ จนแล้วจน จนเล่า 20 ปีผ่านไป แรงกายก็ถดถอย สายตาก็ทื่อทึม ต้นสักที่ปลายนาสูงขึ้น แต่ยังโตไม่ได้ที่ด้วยที่มันโดนดินร้อนแรงปีแล้วปีเล่ากลั่นแกล้งจนดูเป็นไม้แคระแกร็น พวกมันจึงถูกทิ้งร้างให้หลงลืม จากผู้ ปรารถนาที่จะเป็นผู้ปกครอง ชุดใหม่ เมื่อสิ้นหน้านาปีนี้ ไฟจึงถูกจุด เผาความรกเรื้อให้เตียนโล่ง เขาเผาความฝันอันเลือนลางให้เห็นควา